Σχέδιο προοπτικών για τη συγκρότηση της Μαχόμενης Εργατικής Κίνησης
Στη διακήρυξη του 17ου Συνεδρίου του ΕΕΚ αναφέρεται ότι: "Το ΕΕΚ είναι αποφασισμένο να παλέψει να αναβαθμίσει την θεωρητική του πάλη και την πρακτική του δράση, στην επόμενη περίοδο μέχρι το 18ο Συνέδριο το 2022, ξεπερνώντας παλιά και νέα προβλήματα που έφερε στο φως το 17ο Συνέδριο του Ιουνίου 2021 […] με συγκεντροποίηση και αναβάθμιση της δουλειάς στο εργατικό πολιτικο-συνδικαλιστικό κίνημα, προωθώντας την Πρωτοβουλία για μια Εργατική Κίνηση που θα αγκαλιάζει και θα παρεμβαίνει σε όλους τους χώρους της εργατικής τάξης, εργαζόμενης κι άνεργης, “ντόπιας” και προσφυγικής, ενάντια σε γραφειοκρατίες και γραφειοκρατικές πρακτικές μέσα κι έξω από τα συνδικάτα, συγκροτώντας σε ανεξάρτητη ταξική βάση Κέντρο ή Κέντρα Αγώνα". H εκλεγμένη από το Συνέδριο οργανωτική επιτροπή, παρουσιάζει παρακάτω σχέδιο προοπτικών για την ανασυγκρότηση του μαχόμενου εργατικού ταξικού κινήματος. H συζήτηση, ταυτόχρονα με τη κοινή δράση, είναι αναγκαία όσο ποτέ τη στιγμή που το καθήκον μας είναι η άμεση υπεράσπιση της ζωής των εργαζόμενων μαζών και των συλλογικών οργάνων πάλης τους. Η μάχη μας δεν είναι απλώς "να μείνει ο νόμος Χατζηδάκη στα χαρτιά" αλλά να ανατραπεί και μαζί με αυτόν ολόκληρο το σύστημα της διαρκούς εκμετάλλευσης.
Η εργατική τάξη μαστίζεται από την ανεργία, την ακρίβεια που εξανεμίζει τα ελάχιστα έως ανύπαρκτα μεροκάματα, αλλά και την άμεση απειλή του θανάτου από την πανδημία, αντιμέτωπη με τους καπιτα-ληστές και με την πιο ανάλγητη και αντιδραστική αστική κυβέρνηση από την πτώση της χούντας, χωρίς μια πειστική εναλλακτική λύση εξουσίας.
Οι εργαζόμενοι είναι διαιρεμένοι σε εργαζόμενους και άνεργους, πλήρους και μερικής απασχόλησης, μόνιμους εργολαβικούς, νέους και παλιούς, μετανάστες και ντόπιους, την ώρα που συνολικά η δυνατότητα εργασίας οδηγείται στην πλήρη ελαστικοποίηση ωρών, σχέσεων, αμοιβών και ζωής.
Μια πολυδιάσπαση που ενυπάρχει σε όλους τους κλάδους, στη βιομηχανία, τις υπηρεσίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ακόμα και ανάμεσα στους άνεργους, και συντηρείται με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών του κυβερνητικού και εργοδοτικού χώρου ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Οι δυο παρατάξεις φέρουν την κύρια ευθύνη για τις επαναλαμβανόμενες ήττες των μέχρι σήμερα απεργιακών κινητοποιήσεων, στις οποίες έχει καθοριστικά συμβάλει και το ΠΑΜΕ με την γραφειοκρατική αυτοαναφορικότητά του και μια πολιτική που παρά την αριστερή ρητορική της και τις ειλικρινείς τάσεις των μαχητικών μελών του, σε κρίσιμες στιγμές του κινήματος παραμένει σταθεροποιητικός παράγοντας μέσα στο αστικό σύστημα. Αυτά σε συνδυασμό με την συνθηκολόγα πολιτική ταξικής συνεργασίας και τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, μπέρδεψαν, αποπροσανατόλισαν, αποδιοργάνωσαν, απογοήτευσαν, αποστράτευσαν και διέσπασαν παραπέρα τον κορμό των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.
Παρ’ όλα αυτά, τα 13 χρόνια από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και τα 10 χρόνια μνημονιακής κατακρεούργησης των εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφεραν να σταθεροποιήσουν τον ελληνικό καπιταλισμό, που χρεοκοπημένος, κλυδωνίζεται ξανά λόγω της επιδείνωσης της άλυτης παγκόσμιας κρίσης και της πανδημίας.
Οι ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τις κοινωνικές ανάγκες.
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη απέτυχε στην αντιμετώπιση της κρίσης της οικονομίας, της πανδημίας και των συνεπειών της κλιματικής καταστροφής.
Το σκηνικό μοιάζει με πυριτιδαποθήκη χωρίς κανένα μέτρο προστασίας.
Το οπλοστάσιο των εργοδοτών με την μέριμνα της κυβέρνησης της ΝΔ, έχει στο μεταξύ οπλιστεί με νομοθετήματα για παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών ωρών και αμοιβών, ενώ έχει δυσκολέψει μέχρι αφωνίας, τη «νόμιμη» εργατική αντίδραση και διαμαρτυρία.
Μια κοινωνική έκρηξη επέρχεται, χωρίς να υπάρχουν τούτη τη φορά, παρά τα νομοθετικά τερατουργήματα που έχουν περάσει από την Βουλή, τα επαρκή εργαλεία στους από πάνω, για να την ελέγξουν και να την κατευνάσουν.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον οι επαναλαμβανόμενες προδοσίες στο συνδικαλιστικό επίπεδο οργάνωσης έχουν αναδειχθεί σε καταλυτικής σημασίας βραχίονα στήριξης της άρχουσας τάξης στο στρατηγικό της σχέδιο να εμποδίσει την προσπάθεια οργάνωσης μιας απεργιακής ενωτικής δράσης με διάρκεια, για να μπει φρένο στον κατήφορο.
Μέσα σε αυτές τις αντικειμενικά οξυμένες ιστορικές συνθήκες, είναι ανάγκη να συζητήσουμε με την ίδια την τάξη, να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέπτονται και δρουν τα διάφορα τμήματα της τάξης, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να διαμορφώσουμε τα αιτήματα και συνθήματα που θα ενώσουν στη δράση τα τμήματά της, με στόχο την νίκη.
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει αποτύχει σε όλο της το κυβερνητικό πρόγραμμα (δημόσιο χρέος, ελλείμματα, απασχόληση, επενδύσεις). Κατά την περίοδο της πανδημίας, η υποταγμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου πολιτική της πρόσθεσε στα αποτυχημένα πεπραγμένα της και χιλιάδες νεκρούς!
Η μόνη της “επιτυχία” είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωνικών αγαθών μέσα στην πανδημία και οι αντιδημοκρατικοί και αντεργατικοί νόμοι με τις ευλογίες των Βρυξελλών και με τη νουθεσία ότι θα έπρεπε αυτοί να είναι πιο… τολμηροί!
Οι συνέπειες των πυρκαγιών, με τεράστιες καταστροφές στις καλλιέργειες, στις δουλειές, στα σπίτια, στα δάση και στο περιβάλλον, με πλήρη ευθύνη των αχρήστων της κυβέρνησης, που η μόνη μέριμνά τους είναι να παραδώσουν τα καμένα στους ιδιώτες, έχει δημιουργήσει θυμό και αγανάκτηση στον λαό. Την ίδια στιγμή, έχει ήδη προαναγγελθεί νέο τσουνάμι λουκέτων σε 200.000 μικροεπιχειρήσεις, με αποτέλεσμα μαζική ανεργία, μισθούς πείνας, μαύρη εργασία, γενικευμένη λαϊκή εξαθλίωση. Ταυτόχρονα οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης αυξάνονται, με το τέρας του πληθωρισμού, σε διεθνή κλίμακα, να κάνει την εμφάνισή του. Η εκτεταμένη καταστολή και η συστηματική προετοιμασία του κράτους για τον ταξικό πόλεμο, είναι η μόνη απάντηση της κυβέρνησης.
Απαιτείται, επειγόντως, να ανοιχτεί ένας νέος δρόμος αγώνα ενάντια στα προγράμματα διαρκούς λιτότητας και στην καταστροφή που έχει δημιουργήσει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ο ριζικός επαναπροσανατολισμός του εργατικού κινήματος είναι αναγκαίος σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο.
Ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, των μαχόμενων συλλογικοτήτων, σωματείων και διάσπαρτων αγωνιστών έχουν σηκώσει το γάντι σε όλα τα μέτωπα από τις απαγορεύσεις, τα εργατικά δίκαια, την πανδημία μέχρι και τα ζητήματα καταστολής. Από την μεγαλειώδη συγκέντρωση στις 7/10/2020, την ημέρα ανακοίνωσης της απόφασης καταδίκης της Χ.Α. και τις κινητοποιήσεις ενάντια στην απαγόρευση της επετείου του Πολυτεχνείου και των διαδηλώσεων για την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου μέχρι την απεργία πείνας του φυλακισμένου Δημήτρη Κουφοντίνα, από την κινητοποίηση ενάντια στον ξυλοδαρμό και βασανισμό του Βασίλη Μάγγου μέσα στο αστυνομικό τμήμα ή την απαγωγή και το βασανισμό του αναρχικού Άρη Παπαζαχαρουδάκη, μέχρι τις παλλαϊκές διαδηλώσεις και πορείες μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης.
Είναι οι ίδιες λαϊκές δυνάμεις που κίνησαν και το απεργιακό μέτωπο της τελευταίας περιόδου, σε μεγάλο βαθμό με ανεξάρτητη δράση.
Οι εργατικές και απεργιακές κινητοποιήσεις, που έσπασαν επανειλημμένα στην πράξη τις απαγορεύσεις, έδωσαν τον τόνο και δημιούργησαν θετικό προηγούμενο, με την απεργία της 6ης Μάη, όπως και στις 3, 10 και 16 Ιούνη με αφορμή το ν/σ Χατζηδάκη. Η ανεξάρτητη δράση των μαχητικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, δείχνει την ύπαρξη μίας δυναμικής παρακαταθήκης που δεν πρέπει να εξαφανιστεί από την ατολμία και την απουσία οράματος.
Όλες αυτές οι εμπειρίες της προηγούμενης περιόδου προσφέρουν σημαντικό υλικό για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων :
- Η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια, η κρατική καταστολή, η υγειονομική κρίση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, απαιτούν επειγόντως ένα άμεσο πρόγραμμα πάλης για το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Μία πάλη που να ενοποιεί τους αγώνες της τάξης μας για την ίδια την ζωή. Που θα εμπλουτίζεται συναντώντας νέες δυνάμεις αποφασισμένες να το υλοποιήσουν ως όρο για την ίδια τους την ύπαρξη.
- Η πάλη αυτή πρέπει να γίνει μέσα και έξω από τα συνδικάτα, συμμετέχοντας στα σωματεία, δημιουργώντας σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, παλεύοντας για να πάρει η τάξη το πάνω χέρι, αλλά και σε επιτροπές σε γειτονιές και χώρους δουλειάς.
- Η ενότητα στη δράση της εργατικής τάξης, είναι τώρα αναγκαία όσο ποτέ. Τα φαινόμενα της πολυδιάσπασης αδυνατίζουν την δράση και αποθαρρύνουν την τάξη. Μπορούμε να προχωράμε μαζί, ο καθένας με τα δικά του συνθήματα και πανώ. Η συμμετοχή και η κοινή δράση σε εργατικά σχήματα, συνελεύσεις γειτονιάς, διάφορες εργατικές επιτροπές κ.λπ., όταν υπάρχουν κοινοί στόχοι και δράσεις, χωρίς καπελώματα και ηγεμονισμούς, με συντρόφους άλλων πολιτικών χώρων, είναι δυνατή και αναγκαία.
- Το κεφάλαιο δεν πρόκειται να κάνει καμιά παραχώρηση προς την εργατική τάξη παρά μόνο αν κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Οι μεμονωμένοι κλαδικοί αγώνες χρειάζεται να βρουν διέξοδο στην πανελλαδική κινητοποίηση οργανωμένων κι ανοργάνωτων δυνάμεων της εργατικής τάξης στον αγώνα για την οργάνωση της Γενικής Απεργίας Διαρκείας.
- Η μαζική ανεργία αποδόμησε συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν κατάφεραν να διατηρήσουν την ενότητα με τους ανέργους του κλάδου τους. Η εργατική τάξη για να νικήσει πρέπει να συσπειρώσει στον αγώνα τους άνεργους και τα ανοργάνωτα τμήματά της, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φύλου και φυλής.
- Η ΓΣΕΕ έχοντας υποταχθεί στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, υπονομεύει κάθε διεκδίκηση και αγώνα της εργατικής τάξης, τασσόμενη ανοιχτά με την πλευρά της κυβέρνησης και του κράτους. Η ΑΔΕΔΥ, παρά την μαχητική της στάση σε ορισμένες φάσεις του αγώνα, παραμένει γραφειοκρατική και ελεγχόμενη. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ, ό,τι δεν ελέγχει στο εργατικό κίνημα το υπονομεύει ακόμα και μέσα στις γραμμές του, διασπώντας κάθε κίνηση στην κατεύθυνση αυτή.
- Πρέπει να συσπειρωθούν οι δυνάμεις του κινήματος που δεν έχουν παραδοθεί στις ήττες για τις οποίες ευθύνονται όλοι οι καρεκλοκένταυροι της γραφειοκρατίας. Οι μαχόμενες δυνάμεις που συσπειρώνονται είτε στο ΕΚΑ, είτε στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε πανελλαδική κλίμακα στο πλαίσιο διάφορων ελπιδοφόρων πρωτοβουλιών που προέκυψαν τα πρόσφατα χρόνια, αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει σήμερα η αναγκαιότητα, αλλά και η δυνατότητα αναδιοργάνωσης του εργατικού κινήματος. Καθοριστικός παράγοντας για την πλήρη ανάπτυξη της δυναμικής που μπορούν να έχουν, θα αποτελέσει το κατά πόσο θα αποφύγουν τον εγκλωβισμό τους σε στείρους τακτικισμούς που εμποδίζουν την πάλη για ένα νέο Κέντρο Εργατικής Δράσης.
Το εργατικό κίνημα καλείται να ανασυγκροτηθεί και να προσανατολιστεί σε δύο κατευθύνσεις : Πάνω σε ένα πρόγραμμα πάλης που να διαθέτει στρατηγική, τακτική και δράση και στην οργανωτική απαγκίστρωση από την εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία με αναγκαίο όρο την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από το κράτος, την κυβέρνηση, τους εργοδότες και τους γραφειοκράτες.
Η δημιουργία μιας μαχόμενης πανελλαδικής εργατικής κίνησης σε πανελλαδική βάση με ριζοσπαστικό και επαναστατικό προσανατολισμό είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαίος όρος για να παλέψουμε:
- Για να περάσει όλη η παραγωγή στα χέρια των παραγωγών, τα εργοστάσια στους εργάτες, και όλες οι κοινωνικές διαδικασίες στα χέρια των “από τα κάτω”, στα χέρια της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων συμμάχων της στους αγώνες. Για την απαλλοτρίωση όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας χωρίς καμιά αποζημίωση, οι οποίοι θα τεθούν κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο για την υποστήριξη του λαού που δεινοπαθεί.
- Για τη μονομερή διαγραφή του συνόλου του χρέους που στερεί και συντρίβει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
- Για να δημιουργηθούν επιτροπές κοινωνικού ελέγχου ενάντια στις αυξήσεις των τιμών σε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα για να αποτραπεί το ξεζούμισμα του λαού, οι εκβιασμοί και το σαμποτάζ του κράτους και του κεφαλαίου.
- Για την ακύρωση όλων των μέτρων «λιτότητας» και κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκαν από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, για να ανταποκρίνονται οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά δικαιώματα στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στα κέρδη για τους λίγους
.
Αυτά απαιτούν δράσεις:
- Κατάληψη όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή μεταφέρονται σε άλλες χώρες ή απολύουν μαζικά εργαζόμενους και την επαναλειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.
- Όλα τα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, ρεύμα, νερό, μεταφορές, στέγη, τροφή) δωρεάν για όλους, χωρίς όρους, προϋποθέσεις, περιορισμούς κι εξαιρέσεις εθνικότητας, φυλής, θρησκείας ή ταυτότητας φύλου.
- Προώθηση στο συνδικαλιστικό κίνημα της αιρετότητας και ανακλητότητας, την εξάλειψη των προνομίων εξαγοράς συνειδήσεων στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Να ενδυναμωθεί η αυτενέργεια των καταπιεσμένων ενάντια στην λογική της ανάθεσης σε σωτήρες.
- Να βάλουμε τέλος στην κρατική καταστολή και τη διαρκή «Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης», γκρεμίζοντας τον αστικό κρατικό μηχανισμό με τον κοινό αγώνα όλων των καταπιεσμένων, μεταναστών και ντόπιων.
- Αποφασιστικός αγώνας ενάντια στον εθνικισμό, τον φασισμό, το ρατσισμό και τις διακρίσεις σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, των γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού, ενάντια στην καταπίεση κάθε είδους μειονότητας.
- Στήριξη στην πράξη και στο δρόμο όλων των αγώνων που συγκρούονται με τις κυβερνήσεις και το κράτος του κεφαλαίου, που εναντιώνονται στην εκμετάλλευση και σε κάθε εξουσία που την υπηρετεί, για την ανατροπή της κυβέρνησης, την εργατική εξουσία και τον διεθνή Σοσιαλισμό, για να καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση, καταπίεση, εξουσία και ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο.
Υπάρχει ελπίδα!
Στόχος μας είναι να συμβάλουμε στην οργάνωση των μαχόμενων εργατικών και κοινωνικών δυνάμεων στο δρόμο της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης.
Παίρνουμε τους αγώνες και τη ζωή μας στα χέρια μας!
Σεπτέμβρης 2021
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ο ΕΡΓΑΤΗΣ" 
Σχολιάστε