Ένας βασικός λόγος που οδηγεί πολλούς νέους σε μια ζωή εκτός συνόρων είναι, κακά τα ψέματα, η ανάγκη για εξέλιξη. Να βάζεις στόχους και μέσα από την εκπλήρωση τους να διαμορφώνεις την ποιότητα της ζωής σου. Να θέτεις τα δικά σου όρια, ζυγίζοντας τα θέλω μαζί με τα μπορώ.
Αυτό είναι που στερούμαστε στην Ελλάδα της κρίσης. Την υγιή εξέλιξη μέσα από την εργασία μας. Την ελευθερία της επιλογής, τη δυνατότητα της δημιουργίας, την επιβράβευση της επιτυχίας, την ευγενή άμιλλα. Σε αρκετές, βέβαια, περιπτώσεις, η άμεση και επιτακτική ανάγκη για επιβίωση κάνει τη μετανάστευση να είναι μονόδρομος και όχι επιλογή. Οι εργασιακές σχέσεις, στο βωμό της κρίσης, πήραν τη μορφή του καλού ή κακού βασιλιά/εργοδότη όπου στα χέρια του κρίνεται κυριολεκτικά η επιβίωση του εργαζόμενου. Χωρίς αυτό να αποτελεί, σε αρκετές περιπτώσεις, επιλογή του ίδιου του εργοδότη (δεκάδες επιχειρήσεις κλείνουν).
Η απώλεια της εργασίας μοιάζει με νόσημα που αλλάζει εξ ολοκλήρου τον τρόπο ζωής του ασθενούς και με πολύ μικρές πιθανότητες ανάκαμψης. Ο ανταγωνισμός που έχει δημιουργήσει η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία σε ρίχνει στην αρένα των λεόντων όπου για να επιβιώσεις πρέπει να απαρνηθείς έμπρακτα όποια κριτική σκέψη σου έχει απομείνει. Το μόνο που πρέπει να σκέφτεσαι είναι ότι εάν δεν συμβιβαστείς πρώτος, κάποιος άλλος θα είναι πρόθυμος να συμβιβαστεί. Συνέχεια
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ο ΕΡΓΑΤΗΣ" 